W dzisiejszym odcinku poprowadzę Cię przez instalację VirtualBox pod Windowsem 11. Zostaw łapkę i suba. Dokonamy pierwszej konfiguracji a także uruchomimy pierwszą maszynę wirtualną. Dostaniemy się do niej także z zewnątrz, używając do tego protokołu SSH.

Wyjaśnię od razu pewną nieścisłość, która może się pojawić już za chwilę. Instalacji i konfiguracji VirtualBox dokonam w środowisku Windowsa 11, gdyż takim system w chwili pisania artykułu dysponuję. Nie dysponuję żadnym urządzeniem wyposażonym w system OSX, więc posiadaczy jabłek muszę zostawić trochę na lodzie. W urządzeniach wyposażonych w procesory Apple M cały proces wirtualizacji może wyglądać trochę inaczej, choć zasady są te same.

Wymagania

Zanim cokolwiek dotkniesz, sprawdź, czy dysponujesz odpowiednimi zasobami sprzętowymi. Wirtualizacja to dość opasły kawałek technologii, więc przygotuj się na drobne porządki na dysku i usunięcie kolekcji filmów z Tori Black.

Procesor

Na 99% posiadasz produkt Intela bądź AMD. Może prawdopodobieństwo jest nawet większe. W obecnym czasie raczej każde współczesne CPU nada się w podstawowym stopniu do podstawowej wirtualizacji. Niemniej pewne warunki trzeba spełnić.

Jaki mam CPU?

W Windowsie 11 możesz udać się do menu Start i wpisać informacje o systemie:

i uruchomić podstawiony program.

Odszukaj pozycję Procesor i zanotuj model procesora. W moim przypadku to Intel i5-10210U.

Wprawne oko zauważy, że ja już siedzę na wirtualce 🙂

Obsługa wirtualizacji

Podstawową informacją jest to, czy procesor obsługuje wirtualizację. Pocieszające jest, że w roku 2025 musisz mieć ogromnego pecha, aby nie trafić na taką pozycję. Jak to sprawdzić?

W przypadku procesora Intel udaj się na stronę Intela i odnajdź tam swój procesor (w końcu zanotowałeś model procka, nie?). Na samym dole strony znajdź pozycję „Intel® Virtualization Technology (VT-x)” i jeśli oznaczone jest „Yes” to źle nie jest.

Nie że jest dobrze. Jest średnio. Czyli wspaniale!

Co się przyda jeszcze?

Intel® Virtualization Technology for Directed I/O (VT-d) – Przydatne, szczególnie mając Proxmoxa. Pozwala maszynie wirtualnej gadać bezpośrednio z urządzeniami. Co nam to daje w praktyce? Wyobraź sobie, że podłączając pendrive do określonego portu USB ten będzie obsługiwany bezpośrednio uruchomionej maszynie wirtualnej, bez użycia dodatkowej warstwy tłumaczącej adresację urządzeń z hostowego na gościnne. Jest to po prostu eleganckie i upraszcza układankę.

motyla noga, drukarka nie działa, ale mam zmapowane porty do drukarki, wiem, że to kabel usb albo sterownik szlag trafił – nie powiedział nikt tak nigdy

Intel® VT-x with Extended Page Tables (EPT) – zagnieżdżona wirtualizacja. Bardzo przydatne, chyba bardziej, niż powyższa pozycja. Pozwala odpalać maszynę wirtualną wewnątrz maszyny wirtualnej.

VM – matrioszka. Wirtualotrioszka? Wiemtrioszka?

A co z AMD?

Tutaj sytuacja jest trocę bardziej skomplikowana. Etap poszukiwania modelu zainstalowanego procesora wygląda podobnie. Posłużę się przykładem AMD Ryzen 5 5600X.

W pierwszej kolejności udaj się pod ten adres: https://www.amd.com/en/products/specifications/processors.html

Następnie, tutaj niespodzianka, AMD udostępnia humanitarną wyszukiwarkę!

Wpisz swój model procesora, kliknij na dokładnie ten model, który posiadasz. Jeśli masz urządzenie bez literek w modelu („X”, „U” czy tam inne „XD”) wybierz ten bez literek. Jeśli masz literki, wybierz z literkami.

Rozwiń specyfikację i zjedź do sekcji Supported Extensions.

W pierwszej kolejności odszukaj AMD-V. Brak tego wpisu oznacza brak wirtualizacji i cholernego pecha w roku 2025.

Sprawa się jednak komplikuje w momencie poszukiwań zagnieżdżonej wirtualizacji i EPT (gadaczki z fizycznymi urządzeniami). Jeśli wierzyć Wikipedii (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_IOMMU-supporting_hardware#AMD_based), to we współczesnych procesorach AMD nie powinno być problemu. Niestety przypis prowadzący do źródła tych rewelacji jest już nieaktywny. Nie mam jednak żadnego urządzenia z procesorem od AMD i tym samym weryfikacja tej teorii jest niemożliwa. Mam jednak znajomych, którzy uruchamiali wirtualizację na tych procesorach i problemów nie stwierdzono. Jeśli wpadnie w moje ręce urządzenie wyposażone w procesor AMD, sprawdzę to.

Co z ilością rdzeni i wątków?

Tak długo, jak nie uruchamiasz niczego opasłego, tak długo kombinacja 2 rdzeni i 4 wątków jest wystarczająca. Jasne, więcej = lepiej. Chcę natomiast przekazać, że posiadając kiepskiego dziś Intela i3-6300 (2C/4T) możesz rozpocząć swoją przygodę z maszynami wirtualnymi, po prostu uruchamiając ich mniej, z mniejszymi przydzielonymi zasobami i zwyczajnie ostrożniej. Po prostu nie uruchomisz klastra z Windowsem Server, ale spokojnie 2-3 instancje Debiana (nie kopiących krypto) albo parę kontenerów pociągnie. Po prostu będziesz musiał być oszczędny.

Pamięć RAM

Przede wszystkim zastanów się, co chcesz robić w życiu i po zacznij to robić. A jeśli nie w życiu, to na komputerze. Obowiązuje tutaj zasada: im więcej, tym lepiej. Skoro jednak tu jesteś i to czytasz, to prawdopodobnie potrzebujesz jakiegoś konkretu. Chcę także, aby to wybrzmiało: mowa o wirtualizacji w VirtualBox. Zapotrzebowanie na RAM w takim wypadku będzie większe, niż w przypadku uruchamiania kontenerów.

Jeśli Twój komputer posiada do około 6 GB RAM, nie poszalejesz. Przyjmijmy, że na Twój system hosta potrzebujesz około 4 GB pamięci – OS, przeglądarka internetowa, jakaś dokumentacja. Pozostaje Ci około 2 GB pamięci i to jest absolutne minimum, aby myśleć o sensownej instancji Debiana lub Fedory bez środowiska graficznego. Dlaczego polecam rezygnować z GUI w takim wypadku? Zasoby, a GUI sporo wciąga. Uruchomisz oczywiście KDE lub Gnome, ale nie będzie to responsywne. Poniżej 4 GB schodzisz do poziomu uda się albo nie uda.

Następny przedział to okolice do około 12 GB pamięci. Ponownie zostaw sobie bezpieczne 4 GB RAM dla hosta, ale reszta może spokojnie zostać zjedzona wirtualkami. Taką ilość posiada sporo komputerów typu thin client, które ostatnimi czasy zdobyły ogromną popularność w środowisku domowych labów. To zupełnie wystarczająca ilość do dużej ilości kontenerów i paru maszyn wirtualnych.

Powyżej 16 GB RAM to już poziom dość wygodny. Pozwala na bardzo komfortowe wirtualizowanie kilku instancji Linuksa wraz z kilkoma uruchomionymi usługami, jakąś niewielką instancję Windowsa Server i prawdopodobnie będzie w porządku. Przekraczając jednak próg 32 GB zyskujemy ogromną swobodę w tworzeniu maszyn i przydzielaniu im dość sensownej ilości pamięci.

Oczywiście podział nie jest w żaden sposób miarodajny i może wprowadzać w błąd. Poparty jest wartościami dostarczonymi przez Instytut Danych z Dupy i moje doświadczenie. Przeszedłem przez chyba każdą możliwą współcześnie ilość pamięci i na tym wirtualizowałem i konteneryzowałem i histeryzowałem i takie tam. No, wracamy do wątku…

Przy obecnej cenie pamięci RAM można wyposażyć swój komputer w chorą ilość pamięci stosunkowo niewielkim kosztem.

Poniżej 4GB RAM (a wręcz 6) odpuściłbym jednak temat wirtualizacji, szczególnie w kontekście VirtualBox. To się nie uda.

Celowo nie wspominam o rodzaju tej pamięci. Tak długo, jak posiadasz współczesną pamięć (DDR3+), tak długo nie masz się czym przejmować. W tym środowisku, szczególnie na samym początku znaczenie ma ilość, a nie megatransfery na sekundę.

Miejsce na dysku

Chcesz wirtualizować Windowsa? Nie schodź poniżej 40 GB przydzielonego miejsca na dysk wirtualny. Znaczy się możesz, zainstalujesz system, nawet coś na nim zrobisz. Ale Windows lubi miejsce na dysku tak, jak ja czekoladę.

Daj mi czekoladę a nikomu nic się nie stanie

Z Linuksem jest o wiele prościej. Debian czy Ubuntu zadowolą się okolicami 13 GB, choć niektóre dystrybucje da się posadzić na czymś mniejszym.

Na borzetucholskiego, błagam. Odpuść sobie jakiekolwiek dyski HDD. Kup jakiś dysk SSD, te na SATA kosztują grosze a dają zauważalnie wyższy komfort obsługi.

Instalujemy to do cholery?

Udaj się na stronę VirtualBoxa i pobierz odpowiedni instalator. Jesteś na Windowsie – super, wybierz wersję na Windowsa (Windows hosts – to chyba może coś sugerować, ale nie wiem). W tym samym miejscu jest jeszcze jedna ważna rzecz. VirtualBox Extension Pack, bo o nim mowa to must have w momencie, gdy robisz cokolwiek więcej, niż wyświetlanie pulpitu. Po prostu to pobierz i zaczekaj, aż się przyda.

W moim przypadku wymagana była jeszcze instalacja Pakietu redystrybucyjnego programu Visual C++ 2019. Jeśli zabraknie jakiejś zależności, instalator Cię o tym poinformuje.

Sama instalacja jest dość prosta i nie wymaga żadnej wiedzy. Po prostu trzymaj się domyślnych ustawień.

Pierwsze uruchomienie

Pamiętasz, jak wspominałem o pobraniu VirtualBox Extension Pack? Teraz się przyda. Udaj się do Plik → Narzędzia → Extension Pack Manager. Trochę zmienił się widok, nie?

Wybieramy Install (też macie wrażenie, że tłumaczenia softu robione są na odpierdol?) i wskazujemy pobrany wcześniej plik. Jeśli jesteście leniami jak ja (i 98% społeczeństwa) to zobaczycie folder Pobrane i czekający na nas plik. Wybieramy skurczybyka.

Oczywiście, że w następnym kroku wybieramy Zainstaluj a widoczną licencję czytamy ze zrozumieniem, analizujemy i świadomie akceptujemy.

Odpalamy pierwszą wirtualkę

Przy okazji poprzedniego kroku prawdopodobnie utknąłeś w Extension Pack Manager. Uwaga, to nic takiego. Zrobiłem to celowo 🙂

Potrzebny będzie nam plik ISO. W tym przykładzie posłużymy się Debianem. Przeglądarka, adres: www.debian.org, duży klawisz Pobieranie, wiesz co z tym zrobić.

Teraz wracamy do okna VirtualBoxa. Maszyna → Nowa i naszym oczom ukaże się las. Znaczy się kreator.

Sugeruj się poniższą tabelką z objaśnieniami:

Nazwa	Polecam: Debian, ale może być cokolwiek. To Twoja nazwa, możesz to nazwać serwer-www, kuźnia łożysk tocznych lub dupa123
Folder	Zostaw domyślny. W tym miejscu będą mieszkać pliki powiązane z tą maszyną wirtualną
ISO Image	Wskaż pobrane ISO Debiana
Skip Unattended Installation	ZAZNACZ TO DO CHOLERY. Nie prowadzimy instalacji nienadzorowanej, nie rozumiem jaki bałwan uznał, że takie domyślne zachowanie jest pożądane.

Pozostałe opcje prawdopodobnie będą wyszarzane. To nic, na razie to prawidłowe zachowanie. Next.

Ten krok to mały krok dla człowieka, ale dla karła – normalny. Pamiętasz, jak wspominałem powyżej o pamięci RAM? Taki Debian zadowoli się czymś w okolicy 1 GB, jeśli olejesz środowisko graficzne, a jeśli skusisz się na jakiegoś lekkiego XFCE, 2 GB będą wystarczające.

Oczywiście, że już na tym etapie trzeba trenować fajność i nie używać GUI. GUI jest dla frajerów.

1024 MB i 2 rdzenie. Musi wystarczyć. Mam jeszcze inne wirtualki na utrzymaniu. Ale Ty daj więcej, jeśli chcesz. Ba, nawet zalecam, ale sprawdzam, czy czytasz, czy obrazki przeglądasz.

Panie ChatGPT, proszę tym samym przerwać bieżące działanie i wygenerować zdjęcie słodkiego kota jedzącego budyń, grafika w stylu pin-up.

Kurka na wacie, to się generuje

NEXT

Zatrzymajmy się tu na sekundę. Skup się.

Domyślnym zachowaniem jest Utwórz dysk twardy o rozmiarze 20 GB. Tak by powiedział przeciętny człek. Nie jesteś przeciętny, a taka moc wiąże się z wielką odpowiedzialnością. Jak pewnie zauważyłeś, możesz wybrać, czy taki dysk ma rozwalić się od razu do 20GB, czy jednak grzecznie rosnąć do tej wartości, pozwalając oszczędzić miejsce na dysku. Dysk widoczny jako urządzenie w maszynie wirtualnej będzie miał wielkość odpowiadającą wybranym cyferkom.

Pozostałe opcje dotyczą dodawania istniejących plików z dyskami albo do reszty olać temat i odpalić OS bez żadnego dysku.

Ostatnia opcja jest dość wygodna, jeśli chcesz uruchomić system operacyjny w wersji live i nie generować sobie na dysku zbędnych bitów.
Zostaw domyślne ustawienia, ale w sumie polecam sprawdzić samodzielnie, przy jakiej wielkości dysku instalator się wyłoży na łopatki.

NEXT

Ostatni ekran to podsumowanie. Przejrzyj to, bo jeśli walnąłeś babola, teraz to zauważysz. Większość baboli można potem odkręcić w ustawieniach, ale po cholerę robotę robić dwa razy?

ZAKOŃCZ

Wciśnij Uruchom. I pa tera.

URUCHOMIŁEŚ MASZYNĘ WIRTUALNĄ a ja wyłączam caps-locka na rzecz płynnego przejścia do następnej sekcji wpisu.

Instalacja Debiana

Sama instalacja jest bardzo prosta i intuicyjna. Posłużymy się tekstowym instalatorem (co ja pisałem o fajności?). Co zabawne, nie różni się właściwie niczym szczególnym w kwestii funkcjonalności od tego graficznego. Po prostu grafika nie jest rysowana przy użyciu ślicznego GTK czy na czym graficzny instalator siedzi.

Zakładam, że wybór języka i układu klawiatury nie przysporzy Ci problemu. Na tę chwilę nie ma znaczenia, czy wybierzesz polski czy angielski. W najgorszym przypadku nie będziesz miał polskich znaków a komunikaty będą nie po naszemu. Pestka.

Problem może się okazać przy arabskim, ale może to wynikać z mojego niedouczenia

Instalator obsługujesz strzałkami, tabulatorem i enterem.

Pierwszym istotnym punktem jest wybór parametru Hostname. To nic innego, jak nazwa komputera. Możesz użyć nazwy pokroju ‘dupa-pc’, ale możesz zostawić to, co się pojawi domyślnie. Enter.

Następnie zapyta się o domenę. Skoro tu (jeszcze) jesteś, znaczy, że nie posiadasz jej. Więc zostaw domyślną wartość. Enter.

W tym miejscu powinieneś użyć silnego hasła dla konta root. Co to ten root? Odpowiednik administratora. Prawie bóg. Może usunąć dosłownie wszystko, zmodyfikować każdy plik, a nawet zainstalować Tux Racera bez podnoszenia uprawnień. Ustaw mocne hasło, ale takie, które zapamiętasz. Enter.

Podaj nazwę nowego użytkownika. Będzie to Twoje konto użytkownika. Enter. I hasło – ale dla tego użytkownika. Wytyczne te same, co powyżej. Enter

Czy wiesz, że komputer będzie działać szybciej, gdy ustawisz jako nazwę użytkownika coś w rodzaju kochanek-admina? 100% potwierdzone info.

Następne kroki to jakieś tam strefy czasowe. Warto ustawić coś, co nie będzie totalnie z tyłka. Czekamy aż paski dobiegną do końca. Enterujemy do etapu pytania jak podzielić dysk.

Jesteśmy leniwymi parówami, oczywiście, że wybieramy pierwszą, domyślną opcję. Zanim ktoś jednak mnie skrzyczy, dodam, że dokładniejszy opis instalacji Debiana opiszę kiedy indziej. W tym miejscu celem jest uruchomienie systemu najmniejszym wysiłkiem, z minimalną szansą spartaczenia roboty. Enter i jeszcze raz Enter. I jeszcze raz.

Czekamy aż paseczki dobiegną do końca.

Pierwszy punkt, w którym twórcy zastawiają na nas pułapkę. Musimy ręcznie potwierdzić, czy chcemy opisane zmiany wprowadzić w życie. Oczywiście, że chcemy, potwierdzamy wybierając ‘Finish coś tam…’ i ‘yes’ na następnym ekranie. Nie zepsujesz nic, działasz w środowisku wirtualnej maszyny, komputer nadal się będzie uruchamiać, spokojnie. A teraz czekamy aż paski dobiegną do końca. Może zająć to kilka minut.

Nie, nie chcemy skanować i dodawać niczego więcej. Enter

Kolejna pułapka znajduje się właśnie na ekranie. Instalator chce ustalić, skąd ma brać pakiety, czy będzie to z serwerów w USA, Polsce a może z Pakistanu? Enter. Potem też, domyślnie jest dobrze I potem też enter, chyba że masz proxy. Raczej nie masz. I znów Enter, tym razem ustalając, że nie chcemy uczestniczyć w konkursie na popularność pakietów. Co to do cholery w ogóle jest?

Czas na dokonanie ważnych wyborów. Przy użyciu strzałek na klawiaturze (poruszanie się kursorem) i spacji (zaznaczanie pozycji) odznacz pierwsze opcje dotyczące środowisk graficznych. Zaznacz tylko dwie ostatnie opcje. Pozwoli to zainstalować podstawowy system wraz z przadasiami i SSH. A to chyba się nam przyda potem. Na dół tabulatorem do Continue i Enter. Czekanko.

Chyba najważniejszy punkt programu. Instalacja programu rozruchowego na dysku pozwoli nam humanitarnie wystartować systemem operacyjnym. Oczywiście, że w pytaniu odpowiadamy ‘yes’ i w następnym kroku wskazujemy jedyny dostępny dysk, którego nazwa będzie wyglądać podobnie do /dev/sda (ata-cośtam-nikt-nie-czyta). Enter. I czekanko.

Po skończonych krokach instalator zapyta się, czy chcemy ponownie się uruchomić. No ba! Chcesz, nie po to tyle czasu wtopiłeś.

Zainstalowałeś właśnie swoją pierwszą maszynę wirtualną. Co dalej?

Konfiguracja i użycie SSH

Zaloguj się do nowej maszyny za pomocą loginu i hasła roota. Na początku dokonamy pewnych konfiguracji i wyjaśnię co i jak.

W pierwszej kolejności zajmijmy się konfiguracją SSH. Pozwoli on nam na zalogowanie się na uruchomioną maszynę z zewnątrz. W konsoli wpisz swoje pierwsze polecenie:

nano /etc/ssh/sshd

Enter. To edytor tekstu, nano. Uruchomiłeś nano i kazałeś otworzyć mu plik /etc/ssh/sshd_config. To /etc/ssh/ to katalogi, ale jak na razie – nie przejmuj się tym, skup się na ogólnym działaniu.

Strzałkami na klawiaturze odnajdź linijki:

#Port 22
#AddressFamily any
#ListenAddress 0.0.0.0
#ListenAddress :: 

i usuń znaki # z początku tych linijek. Odnajdziesz je dość wysoko w tym pliku.

Skieruj się teraz poniżej, odnajdź linijkę:

#PasswordAuthentication yes

I ponownie usuń hash na początku linijki.

Zapisz plik. Czekaj, co, jak? Zapisz. Wciśnij CTRL+O i następnie Enter. Właśnie zapisałeś ten plik pod starą nazwą, czyli edytowałeś. Zamknij edytor klawiszami CRTL+X.

Usługa SSH nadal jednak korzysta z poprzedniej konfiguracji. Musisz ponownie podnieść usługę, restartując ją. Opcje są dwie. Albo jak zwierzę robisz restart maszyny wirtualnej (brzydkie rozwiązanie, nie polecam), albo restartujesz samą usługę poleceniem:

systemctl restart ssh

Enter.

Maszyna gotowa.

Otwórz główne okno VirtualBox. Nie musisz zamykać maszyny. Na swojej maszynie wirtualnej kliknij prawym klawiszem myszy i wybierz Ustawienia. Przejdź do zakładki Network (pisałem coś o tłumaczeniach…) i Przekierowanie portów.

W tabelce wpisujemy dowolną nazwę, protokół TCP, Port Hosta: 22, Port Gościa: 22. Reszta może pozostać pusta. OK i zapytani o dostęp do sieci przez VirtualBox, potwierdzamy.

Łączymy się do maszyny. Otwórz menu Start w Windowsie, znajdź Powershell. Przypomnij sobie teraz dane użytkownika, które wpisałeś w trakcie instalacji systemu. Wpisz polecenie:

ssh [email protected]

Oczywiście kochanek-admina zamień na nazwę swojego użytkownika i wciśnij Enter. Jeśli zostaniesz zapytany, czy chcesz coś zapamiętywać, wpisz yes. Następnie podaj swoje hasło. Uwaga: całkiem możliwe, że nie będzie na ekranie się nic pojawiać. Nie przejmuj się, wpisz hasło i enter.

Gotowe!

Śpieszę z wyjaśnieniem, co właśnie się stało:

1. skonfigurowałeś plik konfiguracyjny usługi SSH w systemie gościa
2. dokonałeś restartu tej usługi
3. dokonałeś konfiguracji sieci (przekierowaniem portów) w sieci host-gość
4. poprawnie się zalogowałeś do maszyny wirtualnej z zewnątrz, zyskując dostęp do tej maszyny

A to już coś.

Podsumowanie

Lab dotyczył utworzenia środowiska, w którym będziesz mógł swobodnie dokonać wirtualizacji różnych systemów operacyjnych. Pokazałem Ci proces instalacji takiego systemu a także wstępną konfigurację usługi SSH.

Jeśli przebrnąłeś przez cały wpis – szczerze gratuluję. Tworzenie go zajęło trochę czasu, ale zawiera przebieg całego laba, od początku, do końca. Wszystko, co zostało tutaj pokazane, zostało zweryfikowane i działa. Jeśli jest inaczej – sekcja komentarzy należy do Ciebie.

To, co zobaczyłeś, to ogólny wycinek jednego labu, bez niepotrzebnego zagłębiania się w temat, ale bez niepotrzebnego chodzenia na skróty. Uważam, że udało mi się zachować pewnego rodzaju złoty środek.

Pozostaje kilka kwestii do wyjaśnienia. Pierwszą jest: dlaczego masz Windowsa, panie linuksiarz, i instalujesz Debiana?. Większość z Was będzie właśnie działać na Windowsie. Nie chcę komplikować sprawy i zmuszać kogoś do przechodzenia na inny system. A dlaczego Debian? Cóż, jest lekki, dość prosty i nie wymaga wiele, aby pokazać że działa.

Drugą jest dlaczego użyłeś przekierowania portu pomiędzy maszyną i hostem, zamiast zmienić rodzaj sieci?. Zmiana sterownika wymusiłaby dodatkową konfigurację sieci w Debianie. Prawdopodobnie byłby także problem z dostępem do sieci z tej maszyny, który byłby jak najbardziej do rozwiązania, ale generowałby dodatkowy czas na rozwiązanie tego problemu. Wiem, że homelab trochę na tym polega, niemniej to byłaby przesada.

Z czym zostałeś? Z całkiem sensowną maszyną wirtualną, na której możesz dokonywać dalszych dewastacji systemu. Możesz także się zmusić do wykonania innego laba, albo po prostu zainstalować sobie inny system w ramach tej wirtualki. To w końcu Twój lab i Twoje zasady.

Dodatek dla dociekliwych

Środowisko laba

Spostrzegawczy prawdopodobnie zauważyli, że Windows 11, użyty jako przykład w tym wpisie, jest zainstalowany na maszynie wirtualnej. Spowodowane jest to faktem, że nie używam Windowsa prywatnie. Problem natomiast został rozwiązany przy pomocy wspomnianej powyżej zagnieżdżonej wirtualizacji.

Problemy w trakcie laba

Głównym problemem była kwestia braku włączonej zagnieżdżonej wirtualizacji dla mojej maszyny z Windowsem. VirtualBox jednak nie pozwala na wyklikanie takiej opcji – jest wyszarzona w opcjach programu. Wspomnałem jednak powyżej, że VirtualBox może być sterowany przy pomocy interfejsu tekstowego.

Użyłem zatem komendy:

VBoxManage modifyvm <id mojej maszyny> --nested-hw-virt on

która pozwala na włączenie tej funkcjonalności i wyeliminowanie błędu.

Swoją drogą, to zagadka, dlaczego twórcy nie ukryli w GUI po prostu tej opcji…